Το κύριο άρθρο της Αυγής Κυριακή 10 Αυγ. 2014
Η Ελλάδα, ως μέλος διεθνών συμμαχιών, οφείλει να διεκδικήσει την ιδιαίτερη παρουσία της, ώστε να κατοχυρώσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της μέσα σε ένα πλαίσιο ειρήνης και σταθερότητας.
Ένα συνεχές πολεμικών συγκρούσεων και οικονομικών αντιποίνων έχει ενεργοποιηθεί στη γειτονιά μας: Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Γάζα, Ουκρανία. Καθεμιά αναμέτρηση έχει τα ιδιαίτερα αίτια και τα χαρακτηριστικά της. Όλες, όμως, παράγουν επιπτώσεις που απειλούν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, καθώς εμπλέκονται με ευρύτερες γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις, παλαιότερες ή νεότερες.
Η περίπτωση της ρωσο-ουκρανικής διένεξης αποτελεί νέο μέτωπο, που δημιουργεί την εντύπωση ότι αναβιώνει ο Ψυχρός Πόλεμος. Πρόκειται βεβαίως για εντύπωση, διότι ο Ψυχρός Πόλεμος παραπέμπει ιστορικά στη μεταπολεμική αντιπαράθεση ισχύος δύο διεθνών μπλοκ που αντιστοιχούσαν σε δύο διαφορετικά κοινωνικά συστήματα. Σήμερα η αντιπαράθεση παραπέμπει σε διεκδίκηση σφαιρών επιρροής, ανάμεσα σε κράτη όπως η Γερμανία και η Ρωσία, που, παρά τη διαφορετικότητά τους, ορίζονται ως καπιταλιστικά.
Ολόκληρος ο 20ός αιώνας, με διάφορες μορφές, σημαδεύτηκε από τη σύγκρουση της ορμής των Γερμανών προς τα ανατολικά και της ορμής των Ρώσων προς τα δυτικά. Η περιβόητη γραμμή του Όντερ Νάισε. Απομένει να δούμε αν η παρούσα όξυνση θα προσδώσει χαρακτήρα στροφής στον μέχρι σήμερα σταθερό μεταψυχροπολεμικό γερμανο-ρωσικό άξονα συνεργασίας. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μεσοπρόθεσμη έκβαση της ουκρανικής κρίσης, καθώς επηρεάζει καθοριστικά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ενώ μπορεί να αποδειχθεί παίγνιο σχετιζόμενο, τελικά, και με την αναζωπύρωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα, ως μέλος διεθνών συμμαχιών, οφείλει να διεκδικήσει την ιδιαίτερη παρουσία της, ώστε να κατοχυρώσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της μέσα σε ένα πλαίσιο ειρήνης και σταθερότητας. Η γεωγραφική θέση της, αλλά και η οικονομική κρίση που διέρχεται επιβάλλουν διπλωματικές κινήσεις που θα καθιστούν σεβαστή την ανάγκη της και τη διεθνή παρουσία της. Η τακτική του αυτόματου πιλότου, η μεταφορά στη διεθνή πολιτική του μερκελισμού δεν προστατεύουν τα ελληνικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση έπρεπε να καταστήσει σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένη να εξαναγκαστεί να ακολουθήσει την "πολεμοχαρή" πολιτική των αντιποίνων προς τη Μόσχα. Και να ζητήσει από τη Μόσχα να σεβαστεί τη θετική "ελληνική ιδιορρυθμία" και όχι μόνο! Η Μόσχα να σεβαστεί την ελληνική συμπεριφορά, τις σταθερές φιλειρηνικές ελληνορωσικές σχέσεις, το γεγονός ότι ούτε ένας Έλληνας δεν πολέμησε εναντίον των σοβιετικών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως εύστοχα υπενθυμίζει ο Μανώλης Γλέζος στο μήνυμά του προς τον πρόεδρο Πούτιν.
Το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης αποτελεί άλλη μία απόδειξη των αδιεξόδων της υπό γερμανική επιρροή Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο είναι καιρός ακόμη χρειάζονται ανατροπές στο ευρωπαϊκό πεδίο, που θα αναγκάσουν σε ανάλογες διαφοροποιήσεις και τα άλλα μέρη, ώστε οι επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης περί την Ουκρανία να περιοριστούν και να μη διαχυθούν στο σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου.
Ένα συνεχές πολεμικών συγκρούσεων και οικονομικών αντιποίνων έχει ενεργοποιηθεί στη γειτονιά μας: Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Γάζα, Ουκρανία. Καθεμιά αναμέτρηση έχει τα ιδιαίτερα αίτια και τα χαρακτηριστικά της. Όλες, όμως, παράγουν επιπτώσεις που απειλούν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, καθώς εμπλέκονται με ευρύτερες γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις, παλαιότερες ή νεότερες.
Η περίπτωση της ρωσο-ουκρανικής διένεξης αποτελεί νέο μέτωπο, που δημιουργεί την εντύπωση ότι αναβιώνει ο Ψυχρός Πόλεμος. Πρόκειται βεβαίως για εντύπωση, διότι ο Ψυχρός Πόλεμος παραπέμπει ιστορικά στη μεταπολεμική αντιπαράθεση ισχύος δύο διεθνών μπλοκ που αντιστοιχούσαν σε δύο διαφορετικά κοινωνικά συστήματα. Σήμερα η αντιπαράθεση παραπέμπει σε διεκδίκηση σφαιρών επιρροής, ανάμεσα σε κράτη όπως η Γερμανία και η Ρωσία, που, παρά τη διαφορετικότητά τους, ορίζονται ως καπιταλιστικά.
Ολόκληρος ο 20ός αιώνας, με διάφορες μορφές, σημαδεύτηκε από τη σύγκρουση της ορμής των Γερμανών προς τα ανατολικά και της ορμής των Ρώσων προς τα δυτικά. Η περιβόητη γραμμή του Όντερ Νάισε. Απομένει να δούμε αν η παρούσα όξυνση θα προσδώσει χαρακτήρα στροφής στον μέχρι σήμερα σταθερό μεταψυχροπολεμικό γερμανο-ρωσικό άξονα συνεργασίας. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μεσοπρόθεσμη έκβαση της ουκρανικής κρίσης, καθώς επηρεάζει καθοριστικά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ενώ μπορεί να αποδειχθεί παίγνιο σχετιζόμενο, τελικά, και με την αναζωπύρωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα, ως μέλος διεθνών συμμαχιών, οφείλει να διεκδικήσει την ιδιαίτερη παρουσία της, ώστε να κατοχυρώσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της μέσα σε ένα πλαίσιο ειρήνης και σταθερότητας. Η γεωγραφική θέση της, αλλά και η οικονομική κρίση που διέρχεται επιβάλλουν διπλωματικές κινήσεις που θα καθιστούν σεβαστή την ανάγκη της και τη διεθνή παρουσία της. Η τακτική του αυτόματου πιλότου, η μεταφορά στη διεθνή πολιτική του μερκελισμού δεν προστατεύουν τα ελληνικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση έπρεπε να καταστήσει σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένη να εξαναγκαστεί να ακολουθήσει την "πολεμοχαρή" πολιτική των αντιποίνων προς τη Μόσχα. Και να ζητήσει από τη Μόσχα να σεβαστεί τη θετική "ελληνική ιδιορρυθμία" και όχι μόνο! Η Μόσχα να σεβαστεί την ελληνική συμπεριφορά, τις σταθερές φιλειρηνικές ελληνορωσικές σχέσεις, το γεγονός ότι ούτε ένας Έλληνας δεν πολέμησε εναντίον των σοβιετικών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως εύστοχα υπενθυμίζει ο Μανώλης Γλέζος στο μήνυμά του προς τον πρόεδρο Πούτιν.
Το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης αποτελεί άλλη μία απόδειξη των αδιεξόδων της υπό γερμανική επιρροή Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο είναι καιρός ακόμη χρειάζονται ανατροπές στο ευρωπαϊκό πεδίο, που θα αναγκάσουν σε ανάλογες διαφοροποιήσεις και τα άλλα μέρη, ώστε οι επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης περί την Ουκρανία να περιοριστούν και να μη διαχυθούν στο σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου.
